پای سفره ی امام حسین بمانیم.
در این مطلب می خواهم از جریان از وعاظ و مداحان امام حسین علیه السلام سخن بگویم که می گویند با گریه برای امام حسین گناه های انسان بخشیده می شود اما پیش نیازهای آن را مطرح نمی کنند.
سوال اصلی اینجا است که آیا هر فردی پای منبری که برای امام حسین مرثیه سرایی می کند گریه کند گناه های او بخشیده می شود؟
من هم معتقد هستم که گریه برای امام حسین ثواب دارد و می تواند امام حسین را واسطه ی خیر برای بخشیده شدن گناهان انسان قرار دهد. اما اگر من از گناه کرده ی خودم پشیمان نباشم و توبه نکنم، باز هم مورد شفاعت امام حسین علیه السلام قرار می گیرم؟
آسیبی که این سخن در مراسم های عزای سید الشهدا علیه السلام ایجاد می کند این است که باب اصلاح را در مخاطب این مراسم ها محدود می کند و زیرا فرصت تفکر بر معارف حضرت را از او می گیرد و جریان عاشورا را به یک جریان تاریخی تقلیل می دهد باید از مصائب وارده بر اما علیه السلام خاندان آن حضت سخن گفت و گریست تا گناهان مان بخشیده شود. ای سخن درست است اما نکته ای که نباید فراموش کنیم که معرفت به وقایع وارده و هدف امام حسین علیه السلام در میان این گریه ها است که می تواند می تواند انسان را نجات دهد.
وقتی من این باور برسم که بدون هیچ شرطی گریه برای امام حسین علیه اسلام گناهان من را می بخشد چرا باید به فکر ترک گناه بیافتم؟!
متاسفانه دیدگاه حاکم بر بخشی از روحانیت و در پیرو آنها مداحان کشور این دیدگاه شبه مسیحی است که می گوید مسیحیان می توانند با پول گناهان خود را بخرند و مشابه آن نیز در مملکت اسلامی منتسب به اهل بیت علیه السلام هم گفته می شود که با گریه بر امام حسین نیز گناه فرد گناهکار بخشیده می شود و این سوال هم برای مخاطب این سخنان پیش نمی آید که اگر فردی در درگاه خدا توبه نکرده باشد و گناه را سبک بشمارد و همزمان برای امام حسین علیه السلام گریه کند چرا باید گناهان او بخشیده شود؟ آیا خدا حق الناس را با گریه برای امام حسین می بخشد؟
خدا چرا باید حق خودش را بر فرد گناه کاری ببخشد وقتی حتی به گناه خود فکر هم نمی کند و آن را سبک می شمارد؟
اصلاً چنین فردی حتی اگر در عزای حضرت اشک ریخته باشد هم مورد شفاعت امام حسین علیه السلام قرا می گیرد؟
بله من می دانم گریه برای اما حسین علیه السلام از افضل اعمال است. اما آیا بدون توجه به مقام و جایگاه آن حضرت می توانیم از آن گریه نسیبی ببریم؟
وقتی در بازار مملکت اسلامی دروغ و کم فروشی و گران فروشی عادت شده است، آیا من حق ندارم بپرسم که ثمره ی گریه بر امام حسینی که در مقابل سپاه یزید می ایستد و می گوید که شکم های شما از حرام پر شده است که حاضر به شنیدن سخنان من نیستید، چه می شود؟
من در مطلبی دیگر نیز این سخن از امام حسین را مطرح کردم و به این دلیل بر روی آن تاکید می کنم که تنها اگر قرار باشد به همین سخن از امام علیه السلام عمل کنیم باید ساختار زندگی خود را کامل تغییر بدهیم. چرا؟!
مگر نه اینکه یکی از دلایل اصلی آمام علیه اسلام برای قیام احیای دین جدشان حضرت محمد صل الله علیه و آله و سلم بوده است؟
آیا در دین اسلام که از سوی خدا وظیفه ی پیامبری آن به حضررت محمد صل الله و علیه و آله سپرده شده است ربا، دروغو، کم فروشی و گران فروشی و در کل کسب روزی حرام جایگاهی داشته است؟
پس چرا در مملکت اسلامی ای که مدعی از پیروی از اهل بیت علیه السلام است که تماماً برای زنده نگه داشتن اسلام ناب تلاش می کردند باید چنین مواردی وجود داشته باشد؟
آیا ثمره ی نشستن سر سفره ی اهل بیت علیه السلام نباید در تمام زندگی محبان شان ظهور و بروز کند؟
آیا می توانیم ادعا کنیم در بازار و به طبع آن جامعه ی ما مسئله ی کسب روزی حلال سبک شمرده نمی شود؟ چرا اینگونه است؟
این خیل عظیمی از مردم ایران که هر سال در ماه محرم از هر رنگ و شکل و دین و اعتقادی پای منبر امام حسین می نشینند خروجی این عزا بعد از ماه محرم برای آنها چه می شود؟
آیا عزای اما حسین یک مناسبت تقویمی است که سالی یک بار برگذار شود و تا سال بعد به فراموشی سپرده شود؟
چرا امروزه شنیدن مصیبت های وارده بر حضرت امام حسین علیه اسلام و خاندان و یاران شان بر شیوه ی زندگی ما در طول عمرمان تاثیر نمی گذارد؟ که اگر اینگونه بود نباید بسیاری از رخدادهای ناپسند را در بازار و زندگی مردم یک مملکت اسلامی میدیدم.
شاید کسی این متن را بخواند و بگوید که چرا تیر پیکان انتقاد را به سمت مردم نشانه گرفته ای!
اما اینگونه نیست اتفاقاً طرف سخن من جریانی روحانیت و مداحانی هستند که گریه بر اما حسین را بدون هیچ قید و شرطی ضامن بخشش گناهان مردم معرفی می کنند و این تفکر را در مردم ایجاد می کنند که خدا تمام گناه های گریه کننده بر امام حسین علیه السلام را می بخشد. حال ابن نکته بماند که خدا این بهانه را از انسان گرفته است که بخواهد در آخرت هنگام سوال و جواب بگوید که بخواطر عمل دیگران من این گناه را انجام داده ام.
اگر اما حسین علیه اسلام توسط پیامبر اکرم صل الله علیه و آله چراغ هدایت و سفینه ی نجات معرفی شده اند آیا تنها وسیله ی هدایت بخشی آن حضرت برای مومنان اشک ریخت برای آن حضرت است یا تفکر به چرایی قیام آن حضرت و سیره ی زندگی ایشان است که در کنار گریستن در مصیبت آن حضرت می تواند چراغ راه انسان باشد؟
اشتباه برداشت نشود من به هیچ عنوان با مطرح کردن ثواب گریه بر ماتم امام حسین علیه السلام مخالف نیستم و معتقد هم هستم که می تواند گریه بر امام حسین قلوب را برای پذیرش فرمان الهی نرم کند و به نظر من گریه بر امام حسین علیه السلام و اهل بیت و یارانشان برای انسان برکات دنیایی و اخروی زیادی به همراه داشته باشد.
اما نکته اینجا است که عزای امام حسین علیه السلام صرفاً با احساسات بدون تعقل گره بخورد چه سودی می تواند برای عزادار سید الشهدا داشته باشد؟
آیا منطقی است که من بدون اینکه برای کسب لیاقت شفاعت امام علیه اسلام پیش خدا تلاش کنم انتظار داشته باشم تنها بواسطه ی گریه برای امام حسین علیه السلام خدا گناهان مرا ببخشد؟
حرف من این است که تبیین این نکته که چه گریه ای باعث بخشش گناهان عزادار سید الشهدا علیه السلام می شود متاسفانه بخش مهم و مغول مانده ی معارف امام حسینی هیئت های عزاداری امام حسین علیه السلام است.
البته این نکته نباید فراموش شود که سفره رحمت و مهربانی اهل بیت علیه السلام و امام حسین علیه السلام خیلی گسترده است چه بسا افرادی که در ظاهر چشم دنیا بین ما لیاقت شفاعت امام معصوم را نداشتند ولی چنان به واسطه ی شنیدن گوشه ای از مسیبت وارده بر حضرت و شفاعت ایشان بگونه ای تغییر یافته باشند که دنیا و آخرت شان پیش خدا تضمین شده باشد.
اما نکته ای که وجود دارد این است که قلبی که آماده پذیرش معارف اهل بیت باشد ولی آلوده به مشکلات این دنیایی باشد چگونه می تواند توشه ای از رحمت و رفعت و مهربانی این بزرگواران کسب کند؟
متاسفانه در این روزگار آنقدر کسب روزی حلال سخت شده است که ممکن است بدون اطلاع دامن افراد متدین هم به مال حرام آلوده شود و این امر می تواند راه شفاعت اهل بیت را بر ما کمرنگ کند زیرا مال حرام بود که سر حق را بر نیزه کرد.
ناگفته نماند که حرف من این نیست افرادی که پوشش و ظاهر مناسب ندارند را به مراسم امام حسین علیه السلام راه ندهیم فقط حرف من این است که به جایی اینکه راه بخشش گناه را گریه بدون قید و شرط بر امام معرفی کنیم بیاییم بگوییم که چرا چه نوع گریه ای برای امام حسین علیه السلام می تواند دنیا و آخرت انسان را تضمین کند.
البته اگر نخواهیم از حق بگذریم خیلی از واعاظ را می بینیم که شیوه ی دینداری و زندگی اهل بیت علیه السلام را در کنار فضیلت های عزاداری بر امام حسین علیه السلام در سخنان خود مطرح می کنند اما متاسفانه دیدگاه قالب به سمت دیگری که در مطالب بالا ذکر شده است سوق پیدا کرده است.
